مادرانه

یه آشنایی داشتیم، مادرِ دوتا دخترِ خوشگل بود. فصلِ درس و مدرسه که می‌شد، هر شب تا دیر وقت بیدار می‌موند و برای زنگ تفریح فردای بچه هاش، کلی لقمه و خوراکی رنگارنگ آماده می‌کرد، انقدری که بیشترشون دست نخورده برمی‌گشتن. هر روزِ خدا، کله ی سحر باهاشون بیدار می‌شد و تا آماده بشن، همراهشون صبحونه می‌خورد و نمی‌ذاشت حتی یه روز شکمِ گشنه برن مدرسه.
می‌گفت: من مادر نداشتم، خیلی بچه بودم وقتی مادرم مُرد! مدرسه که می‌رفتم، می‌دیدم مامانای بقیه ی بچه ها، توو کیفشون لقمه و میوه و خوردنیای خوشمزه گذاشتن، ولی من کسی نبود برام از این کارا بکنه، خودمم بلد نبودم، گرسنه می‌موندم همیشه! دردِ بی مادری برام همین یه قلم نبود ولی هنوزم سردردای صبحایِ مدرسه‌مو یادمه! برای همین به هر زحمت و جون کندنی هست، تلاشمو می‌کنم که برای بچه‌هام، اون مادری باشم که خودم همیشه حسرتشو داشتم.
می‌گفت: یه وقتایی دلم می‌خواد برم بزنم رو شونه ی تک تک اونایی که سایه ی مادر بالاسرشونه و بگم قدر مادرتو بدون که خیلیا حسرت داشتنشو دارن، قدرشو بدون که خیلی زودتر از اون چیزی که فکرشو بکنی، ممکنه داشته ی امروزت، بشه حسرتِ فردات! بگم حالا که داریش، حسابی هواشو داشته باش، که یه روزی دلت برای همه چیزش تنگ میشه، حتی برای حرف زدنِ عادیش، حتی برای غُر زدناش...

#طاهره_اباذری_هریس
#عاشقانه‌های‌یک‌هوشبر
 

پائیز

گفتم:
+ دیدی هوا چه دونفره شد یهو؟!
نشست روی جدولای کنار خیابون و‌‌‌‌ دستاشو بغل گرفت و مچاله شد توی خودش و خیره شد به کفشاش و انگار که با خودش حرف بزنه گفت:
- این هوا دونفره نیست، هوای یه نفره هاست...
هوای اونایی که کسی رو ندارن شب قبل از خواب بهشون بگه فردا بیرون رفتنی لباس گرم بپوشیا، هوا سرده...
اونا که کسی رو ندارن که مچاله شن توی گرمای آغوشش و سرمای هوا یادشون بره و دلشون گرم باشه به بودنش...
همونا که کسی نیست که اگه سرما خوردن دعواشون کنه بخاطر سهل انگاریشون و کلی نازشونو بکشه بعدش...
هوای کسایی که یه خاطره ای، یه خوابی، یه بغضی بی چتر می‌کشوندشون زیرِ بارون...
هوای اونایی که یه عمریه جا موندن توی رفتن یه نفر که یه لحظه رو هم بی اون تصور نمی‌کردن...
آره رفیق! پائیز فصل آدمای تنهاست، این هوا هوای تنهائیاست، این روزا کل شهر پره از آدمائیه که هوای پائیزو بهونه می‌کنن تا تنهائی و غربتشونو قدم بزنن روی برگایی که خورد شدنشون یاد خودشون می‌ندازدشون...
کل سال برای دونفره های عاشقونه ست اما...
این فصل و این بارون و این هوا،
دو نفره نیست...
هوای تنهائیه
هوای یه نفره هاست!

#طاهره_اباذری_هریس

 

...

نشسته بودم کنارت. داشتی رانندگی می‌کردی. نمی‌دونستم از کجا اومدیم، نمی‌دونستم کجا قراره بریم، مهم بود؟! نبود!
کج نشستم که بتونم خوب ببینمت. که راحت تر خیره بشم به نیمرخت. اونقدری نگاهت کردم که کلافه بشی، که کلافه شدی.
- نکن دختر! اینجوری نگام نکن! کار دستمون میدیا!
خندیدی.
کی به هق هق افتاده بودم نمی‌دونم!
- دِهَه دِهَه! باز کارخونه ی آبغوره سازیشو راه انداخت! چی گفتم مگه دخترِ خوب!
سر تکون دادم، هیچی نگفته بودی!
- به جای اون کله ی سه کیلویی، زبون دو مثقالیتو بچرخون بذار صداتو بشنوم بی انصاف. دلم پوسید به قرآن!
با دست چشمامو فشار دادم که تموم شن اشکای مزاحمم، که واضح شه تصویر تارت.
- باز زل زدی بهم که! هیچیم که نمی‌گی! اگه فرمون از دستم در رفت و با کله رفتیم توو دری، درّه ای، کوهی، چیزی تقصیر خودته ها! نگی نگفتیا!
الکی خندیدی. الکی گریه نکردم. حواست به جاده ای بود که نمی‌دیدمش. گذرا که نگاهم کردی، خنده ت ماسید رو لبات.
- خوبی؟! چرا رنگت پریده؟! لابد فشارتم افتاده.
سردم بود فقط، همین!
- بده دستتو ببینم؟!
دستتو که منتظر گرفتی سمتم، باورم شد. خر شدم باز! دستمو دراز کردم که بگیریش توو دستت. که نذاری بلرزه. که نذاری بلرزه‌‌‌‌...
فاصله که تموم شد، به لمس گرمای انگشتات نرسیده باز پریدم از خواب.
صدای ‌تو نبود اما دلواپس بود.
- خوبی؟! توو خواب داشتی گریه می‌کردی. خواب بد می‌دیدی؟!
مهم نبود کیه وقتی تو نبودی! زمزمه کردم خوبم که تموم شه نگرانیش. دستمو که گرفت، لرز نشست توو جونم...
بیشتر مچاله شدم توو خودم.
خیره شدم به دیوار رو به روم. صدای خنده هات پیچید توو سرم. شنیده بودی قدیمیا می‌گفتن بیرون مونده دست فلانی از قبر؟!
این روزا حس می‌کنم دستم از تابوتِ خوابم بیرون مونده...
یکی باید منو از کابوسِ بیداریایِ این زندگی نجات بده!

#طاهره_اباذری_هریس